Займаючы пасаду міністрa спорту Кавальчук падвёў вынікі сумеснай калегіі спартыўных міністэрстваў Беларусі і Расeі, якая прайшла ў Мінску. Таксама ён адказаў на шэраг пытанняў, у тым ліку пра статус “непрыярытэтнага” футбола ў Беларусі. Вось гэтаe пытаннe і яго адказ:  

Футбол не быў уключаны ў спіс прыярытэтных відаў спорту. Чаму так? 

– У нас ёсць крытэрыі, якія дзейнічаюць ужо шмат гадоў. Прыярытэтнымі лічацца віды спорту, у якіх нацыянальныя каманды паказваюць вынікі на міжнароднай арэне. Калі каманда не выходзіць на міжнародныя спаборніцтвы цягам двух алімпійскіх цыклаў (апошні раз беларускі футбол быў прадстаўлены на Алімпійскіх гульнях у 2012 годзе), то, як у казцы, роўна апоўначы з 31 снежня на 1 студзеня карэта ператвараецца ў гарбуз. Вось і ўсё: восем гадоў мінулі, і пытанняў няма. 

Футбол, у адрозненне ад іншых відаў спорту, усё яшчэ мае шанец. Выйдзіце на чэмпіянат Еўропы. Не трэба там нешта выйграваць: дастаткова проста трапіць на любы міжнародны турнір, і вы зноў у ліку прыярытэтных.  

За гэтыя восем алімпійскіх цыклаў нацыянальныя зборныя па іншых відах спорту рэгулярна адбіраліся на міжнародныя спаборніцтвы. Нават у хакеі на траве. Мы памятаем чэмпіянат Еўропы 2019 года, калі жаночая зборная ўпершыню ў гісторыі стала чэмпіёнкай. Валейбалісты гулялі, баскетбалісты гулялі, жаночая зборная таксама. Гандбалісты пастаянна ўдзельнічаюць у чэмпіянатах свету і Еўропы. Вось і ўсё: перамагайце, выйгравайце. Менавіта вынік вызначае прыярытэт, а не чыёсьці жаданне, – сказаў Кавальчук.  

Такія словы – звычайная дэмагогія, рыторыка сістэмы, якая працуе не на паслядоўнае развіццё спорту, а на яго імітацыю. У Беларусі спорт і рэжым настолькі шчыльна пераплеценыя, што аддзяліць адно ад аднаго амаль немагчыма. І гэта галоўная праблема. Тым не менш, нягледзячы на складаную сітуацыю, мы павінны зрабіць усё, каб спорт працягваў развівацца. Спатрэбяцца гады, каб вярнуць беларускі футбол хаця б на адносна канкурэнтаздольны ўзровень, а міжнародная ізаляцыя і адсутнасць дзяржаўнай падтрымкі гэтаму дакладна не дапамогуць.  

І ўсё ж найбольш абсурднае ў гэтай сітуацыі – тое, што міністр спорту сапраўды верыць у магчымасць дасягнення вынікаў без сістэмнага фінансавання і развіцця з нуля. Расeя працягвае праглынаць беларускі спорт, як і краіну ў цэлым, і падобныя заявы – чарговае пацверджанне гэтага жаху.